اولین و بهترین ماده‌ای که کودک تا زمان تولد بدان نیاز دارد و نیازش به شما مادر باردار وابسته است اکسیژن است که از طریق تنفس صحیح و تبادلات ریوی مادر به وی می‌رسد. تغییرات سیستم تنفسی خیلی زود در دوران بارداری ایجاد می‌شوند.

در ابتدای بارداری افزایش حجم خون به‌منظور تسهیل انتقال و تبادل با کودک آینده از طریق احتباس نمک و آب صورت می‌گیرد.

حدوداً ۴/۱ حجم خون در جریان افزایش پیدا می‌کند که درنتیجه این امر موجب می‌شود که فعالیت قلبی هم زیاد شود ضربان قلب تندتر می زند و تنفس‌ها نیز تندتر و کوتاه‌تر می‌شود درواقع مادر باردار باید برای دو نفر نفس بکشد! در صورتی که انسان شهرنشین بعضی وقت‌ها حتی برای رفع نیازهای تنفسی خود نیز مشکل دارد. البته در پایان بارداری نیز به دلیل بزرگ شدن رحم و درنتیجه محدود شدن حرکات دیافراگم (ماهیچه‌ای که باعث فعال شدن سیستم تنفسی می‌شود) اختلالات تنفسی ادامه می‌یابد.

بنابراین باید حتی الامکان از طریق اصلاح تنفس که طی تمرینات تنفسی به دست می‌آید از تنفس کوتاه و سریع اجتناب کرد. با انجام تمرینات تنفسی کارآیی ریه‌ها وقلب افزایش یافته و آهنگ تنفس و قلب به تدریج آرامتر و عمیق‌تر می‌شود، مقدار کافی اکسیژن وارد گردش خون شده و به تمام سلول‌ها می‌رسد و عوارض ناشی از کمبود اکسیژن که اغلب ما به آن دچاریم ولی از آن آگاه نیستیم مانند خستگی، افسردگی، کم حوصله بودن و بسیاری عوارض دیگر از بین می‌رود و فرد احساس نشاط و سر زندگی می‌کند.

در ضمن یادگیری تکنیک‌های مختلف تنفسی در هر مرحله از زایمان به مادر کمک می‌کند تا به نحو بهتر زایمان خود را هدایت کند. تمرکز بر روی تنفس و سعی در درست انجام دادن آن در مراحل مختلف نه تنها باعث می‌شود تا انتقال اکسیژن به‌طور صحیح در جنین ایجاد شود بلکه کمک می‌کند تا فکر مادر از دردهای زایمانی منحرف شود. درواقع زمانی که فرد به چیز دیگری غیر از درد فکر کند و به آن متمرکز شود مانع انتقال سیگنال‌های درد از محل ایجاد درد به مغز می‌شود.